Moeder Aarde

 

Gaia en baby Uranus

Gaia
De ontstaansmythe van Gaia of Moeder Aarde vertelt ons dat zij al aanwezig is voor onze ‘aardse tijd’.  Zij is geboren uit de oer chaos, die de elementen vuur, aarde, lucht en water bevat. Lange tijd was Gaia alleen en vereerden de mensen slechts Moeder Aarde. Zij werd afgebeeld als een vruchtbaarheidsgodin, die het mysterie van geboorte en dood uitdrukte.
Maar op een gegeven moment begon Gaia naar liefde te verlangen. Ze bracht toen zonder de tussenkomst van een man haar zoon, de hemelgod Uranus, voort en later trouwde zij met hem.
Als zoon was Uranus nog ondergeschikt aan Gaia. Na hun huwelijk kwam hier verandering in. Ze kregen samen zes dochters en zes zonen. Uit het huwelijk van twee van hen werd Zeus geboren, die ging heersen over de godinnen en de goden van de berg Olympus.
Vanaf die tijd was het patriarchaat een feit en kwam er verandering in de omgang met Moeder Aarde.

Ton van der Kroon beschrijft haar op een prachtige manier:
 
Moeder Aarde is een levend organisme dat ademt, beweegt en evolueert. Niet een dode planeet maar een wezen met een huid, een bewustzijn, een hart en een ziel. De mens is deel van dat wezen, zoals individuele cellen deel zijn van een lichaam. Qua materie behoren we toe aan de aarde; ‘we zijn uit stof gemaakt en tot stof zullen we vervallen’. Onze ziel woont in een deeltje van die aardse stof en bezielt daarmee de materie. Het samengaan van lichaam en geest geeft de mens zijn levensvorm.

Moeder Aarde is een levend wezen, waar we onlosmakelijk mee verbonden zijn. We hebben een innige relatie met haar en als Grote Moeder, die ons alles geeft wat wij nodig hebben, verdient zij onze liefde en zorg.
Voor onze vroege voorouders was de band met haar heel natuurlijk en vanzelfsprekend. Zij ervoeren dat de energie op bepaalde plekken van haar lichaam krachtiger was. Op die ‘krachtplekken’ vereerden zij hun godinnen en goden: eerst in de natuur en later bouwden of creëerden ze daar hun heiligdommen zoals hunebedden, tempels, grafheuvels en steencirkels. Nog weer later werden er op die plekken kerken en kapelletjes gebouwd. Tegenwoordig zijn veel mensen vervreemd van Moeder Aarde. Ze zijn ze zich niet meer bewust van de band die ze met haar hebben. Maar gelukkig worden er door de eeuwen heen  nog steeds mensen geboren, die zich haar herinneren en haar energie kunnen voelen.

Wat zijn krachtplaatsen
Net als de meridianen in ons menselijk lichaam, bevindt zich rondom en bovenop het aardse oppervlak een heel stelsel van energiebanen of leylijnen. Sommige mensen voelen ze van nature, maar ze zijn ook met behulp van wichelroedes te vinden. Op leylijnen centra, waar deze lijnen elkaar kruisen, ontstaan krachtplaatsen waar de energie van Moeder Aarde goed voelbaar is.
Krachtplaatsen met een positieve energie hebben een helende invloed op alle levende wezens en bevorderen spirituele groei.
Hoewel een leylijnen centrum in wezen positief is, voelen niet alle krachtplaatsen zo aan. Je kunt plekken tegenkomen waar je haren recht van overeind gaan staan, waar de rillingen over je lijf lopen, die je een beklemmend gevoel geven of een gevoel dat je moet vluchten van zo’n plek. Dat zijn meestal plaatsen waar in het verleden veel is gebeurd, zoals oorlog, moorden of martelingen.

Hoe kun je de energie van een krachtplaats voelen
Waar je ook woont op aarde, overal zijn krachtplaatsen te vinden. Of je nu loopt in de natuur of een bron of kerk bezoekt, sommige plekken raken je door een bepaalde sfeer die ze uitstralen. In je lichaam kan dat een gevoel te weeg brengen, bijvoorbeeld vingertoppen die gaan tintelen of kippenvel over je hele lijf. Maar je kunt het ook op een andere  manier ervaren, of het ergens anders in het lichaam voelen. Als je je openstelt op zo’n plek en je je ermee verbindt, kun je mogelijk contact maken met de natuurwezens die daar wonen, of in een andere laag van de geschiedenis terechtkomen en iets van de vroegere bewoners waarnemen.
Ga er niet alleen naar toe om je op te laden en je zorgen te dumpen, maar vraag je ook af wat jij voor Haar kunt doen.

Hoe ga je met een krachtplaats om
De meeste mensen zullen het niet in hun hoofd halen om zomaar een huis of een tuin van anderen in te lopen. Houd dat in gedachten als je een krachtplaats betreedt. Benader zo’n plek met respect. Vraag de bomen, planten en de natuurwezens die daar wonen om toestemming voor je er binnen gaat. Intuïtief zul je het antwoord horen of een innerlijk weten krijgen. Wees er op bedacht dat je ook NEE als antwoord kunt krijgen.
Breng offertjes mee zoals kruiden, meel, bloemblaadjes, of wat haren van jezelf. Offer alleen datgene wat weer door de natuur kan worden opgenomen.
Sommige plekken hebben alleen wat liefde nodig. Je kunt er voor zingen of drummen, of er een ritueel voor houden.
Vergeet na afloop de spirits of de natuurwezens van de plek niet te bedanken.

En heel belangrijk: laat geen sporen na bij vertrek, ook geen spoor van witte zakdoekjes. De Tibetanen noemen deze de witte vlag van het Westen.

Kijk als je weggaat of de plek er misschien anders uitziet dan toen je kwam, Mogelijk is dat met een verandering in jezelf gepaard gegaan.

Ineke Bergman

• Bergman, Ineke, Godinnen van eigen bodem, Geesteren, 2007. Zie ook facebook.com/godinnenvaneigenbodem.
• Bergman, Ineke, ‘Fostare’ pag 142-156 uit Heilige bronnen in de Lage Landen, met medewerking van diverse auteurs, Geesteren, 2013