De bloedsteen op het landgoed Kernhem in Ede

Stel je een mysterieuze boslaan voor die uitloopt in een heuvel met een doolhof waar tweehonderd jaar oude knotbeuken staan die bewoond worden door vleermuizen. Midden op het zandpad een bloedsteen waar in voorchristelijke tijd geofferd zou worden aan de godin Kere of Kèèèr. Het verhaal gaat dat als je bij volle maan een speld in de steen prikt er nu nog bloed uit komt. Ook kun je er een treurend Wit Wief tegenkomen op zoek naar haar geliefde die vertrok en niet weerom kwam. In leven was zij een knappe freule die door haar ridder is verlaten.

Landgoed Kernhem
Het landgoed Kernhem ligt aan de noordkant van Ede op de rand van de Veluwe en de Gelderse vallei. Het behoort tot de oudste landgoederen van Nederland. Het terrein bestaat uit 31 hectare landbouwgrond waarop vier historische boerderijen en 33 hectare bos. Het hele gebied ademt een mystieke sfeer uit.
Huis Kernhem, dat zijn naam aan het landgoed heeft gegeven, staat hier centraal, net als het voormalige Koetshuis dat nu dienst doet als pannenkoekenboerderij en een grote wagenschuur. Naast het huis is eind 20ste eeuw een kruidentuin aangelegd.
Ten westen van het Huis bevindt zich een kuil met water die de Vissenkom wordt genoemd en een heuvel genaamd de Hanenburg die in voorchristelijke tijd mogelijk dienst deed als zonneobservatorium.
Het gebied werd in 1500 voor Chr. al bewoond door onze voorouders. In die tijd vonden er op deze krachtplaats al rituelen en inwijdingen plaats.
Ten oosten van het huis leidt de Doolhoflaan naar een bloedsteen, een zwerfkei uit de laatste grote ijstijd, en een grafheuvel met doolhof.

Huis Kernhem

Het huis is in 1803 gebouwd op de fundamenten van Burcht Kernhem. Het bouwjaar van het kasteel is niet bekend maar het moet in ieder geval voor het jaar 1400 zijn geweest. Udo den Bose is de oudst bekende heer van Kernhem die het gebied in 1453 in leen kreeg van de hertog van Gelre.
In de 19^e eeuw heeft het huis enkele decennia dienst gedaan als kostschool voor deftige jongedames. Daarna is het tot 1964 het verhuurd geweest aan rijke families. Gravin Bentinck, de eigenaresse, verkocht het in 1970 aan de gemeente Ede die het grondig heeft gerestaureerd.
De benedenverdieping van het huis is momenteel in gebruik voor culturele activiteiten als kunstexposities en muziekuitvoeringen. Het is ook een geliefde trouwlocatie.

Witte Juffer
In Ede gaan er volksverhalen rond over een geheimzinnige Witte Juffer die bij nacht en ontij ronddwaalt over het landgoed. In leven was zij de mooie dochter van de zevende kasteelheer van Kernhem. Zij werd verliefd op een jonge, levenslustige ridder die zichzelf nog te jong vond om te trouwen. Omdat het avontuur lonkte, riep hij de schone jonkvrouw bij zich en kuste haar ten afscheid. Terwijl hij op zijn paard sprong, vroeg hij haar op hem te wachten en beloofde haar te trouwen zodra hij terug was.
Maar helaas de ridder keerde niet terug en de jonkvrouw weende en wachtte tot zij uiteindelijk stierf van verdriet. Na haar dood bleef ze als een geestverschijning ronddolen over het landgoed, nog steeds treurend en wachtend op haar ridder.
De Witte Juffer van Kernhem heeft door haar verschijning al vele Edenaren de stuipen op het lijf gejaagd.

Altare Luna

Als je met je gezicht naar Huis Kernhem toe staat, ligt er rechts in het gras achter het huis een kunstwerk van Joyce Bloem genaamd Altare Luna, een altaar voor de maan. Op de zwart glimmende plaat is een messing plaatje bevestigd met een citaat van schrijver en Veluwe kenner Jac. Gazenbeek.

“Ook voor ons moderne menschen, blijft er immers een groote, geheimzinnige bekoring in het overdenken dezer dingen en de plaatsen waaraan die wonderverhalen verbonden zijn, behooren altijd tot de uitverkorene, zowel wat het natuurschoon als wat de historische herinnering aangaat”.

Eronder is een Wit Wief op een paard in het graniet geëtst.

Wat lijkt het me mooi om hier te zijn als de volle maan in het altaar schijnt.

Leylijnen
Er lopen verschillende leylijnen door het gebied. Het Kernhemse centrum, dat op de lijn Sneek/Helmond ligt, is weer verbonden met andere leycentra zoals de Paasberg, de Heilige berg en de Scheleberg. Al deze centra zijn mogelijk ooit onderdeel geweest van een inwijdingsweg.
De leylijnen rond het landgoed voelen positief aan. Binnen in het Huis schijnt de energie negatief te zijn, sommigen spreken zelfs van een spookhuis.
Ik heb dit zelf niet kunnen ervaren omdat het huis gesloten was.

Steen, grafheuvel en doolhof

Om de kei en heuvel te bereiken steek je aan de achterkant van het huis de weg over en loop je de Doolhoflaan in. Na enige tijd zie je een spoorwegovergang, ga die over. Een stukje verderop zie je aan je linkerhand een scoutinggebouw met gras op het dak. Loop door tot je zowel links als rechts van je een uitgestrekte begraafplaats ziet. In de verte zie je de platte altaarsteen dan midden op het zandpad liggen vóór een vermoedelijk grafheuveltje dat tevens het centrum is van een doolhof dat in 1735 is aangelegd ter vermaak voor de bewoners en hun gasten. Aan weerszijden van de laan bevinden zich op die plek de oude knotbeuken waarin verschillende, bijzondere soorten vleermuizen wonen.
Over de hele Doolhoflaan loopt een leylijn. Vanaf het moment dat ik daar liep begonnen mijn vingers te tintelen en voelde ik een zachte vrouwelijke energie. Ook de bloedsteen zelf voelde positief. Ik kreeg er geen nare, bloederige associaties van dieren of mensen die werden geofferd. Wel kan ik me voorstellen dat vrouwen hier vroeger bij volle maan bij de steen kwamen voor een vruchtbaarheidsritueel zoals het offeren van hun menstruatiebloed, dat in die tijd als heilig werd gezien. Dat zou ook een verklaring voor de naam bloedsteen kunnen zijn. Volgens een sage komt er nu nog bloed uit de steen als je er bij volle maan een speld in prikt. Mogelijk was het zogenaamde grafheuveltje achter de kei een oude Keltische inwijdingsplaats. De sfeer is hier zo bijzonder dat er ook nu nog bij volle maan meditaties worden gehouden.

Lichtverschijnselen
Op het landgoed worden lichtverschijnselen in de vorm van bollen en mistachtige flarden waargenomen, die veelvuldig op camera zijn vastgelegd. De beste tijd om ze op beeld te krijgen is tijdens de schemering en het donker.
In 2001 werden gasten van een camping op het landgoed wakker van een geluid dat aan de wieken van een helikopter deed denken, maar dan veel trager. Eenmaal buiten zagen ze een enorm, fel en groot licht dat aan een ufo deed denken. De wilde zwijnen in het bos begonnen te schreeuwen, een fenomeen dat vaker schijnt voor te komen bij ufo meldingen.

Suske en Wiske
Het gebied spreekt zo tot de verbeelding dat de Belgische striptekenaar Willy Vandersteen in 1991 inspiratie kreeg voor een nieuw Suske en Wiske-album genaamd Het Witte Wief. Ook sommige delen uit de romans van Jan Siebelink, die in Ede woont en erg betrokken is bij Kernhem, spelen zich op landgoed af. In een van die boeken, Engelen van het duister, heeft hij het over een archief met boeken uit de late Middeleeuwen die spreken over geneeskrachtige bronnen op landgoed Kernhem.

Godin Kere of Kèèèr

Volgens een sage zou een witte priesteres bij de bloedsteen, die dienst deed als altaar, de zonnegodin Kere of Kèèèr hebben vereerd.
Nu is de godin Ker mij bekend als graangodin, zij staat in het zuid-westen van het jaarwiel van de Godinnentempel in Glastonbury, Engeland en De Nederlandse Godinnentempel Hillegom. Ik vraag me af of er misschien een verband is met de zonnegodin Kere van Kernhem. Zonder zon groeit er immers geen graan.
Kathy Jones noemt in haar boek The Ancient British Goddess de naam Ker waarvan ze zegt dat het één van de vroegste namen is voor De Grote Moeder of De Graangodin. Ze zegt dat de naam Ker voor Graanmoeder in heel Europa en ook andere delen van de wereld te vinden is maar op verschillende manieren wordt gespeld. Denk bijvoorbeeld aan de Romeinse Ceres. De naam Ceres is afgeleid van de Indo-Europese stam Ker dat groeien betekent. Het is dus mogelijk dat er in ons land ooit een godin Ker, Kere of Kèèèr vereerd is.
Ker komt tevens in Griekenland voor als doodsgodin. Jac. Gazenbeek, Veluwe kenner, noemt in zijn boek Sagen en legenden van de Veluwe de doodsgodin Kèèèr die, volgens een onderzoeker van wie hij jammer genoeg de naam niet noemt, verbonden zou zijn aan Kernhem. Je kunt je afvragen hoe dat te rijmen valt met een graangodin. Het is echter bekend dat alle Moedergodinnen naast een voedende kant een donkere kant hebben. De oogst was vroeger van levensbelang, als die slecht was dan stierven de mensen van de honger.
Maar of er een godin Ker, Kere, Kèèèr verbonden is aan Kernhem daar kunnen we alleen naar gissen omdat verdere informatie ontbreekt.

Adres:
Landgoed Kernhem
Kernhemseweg 7
6718 ZB Ede

Meer over Ker lezen? Zie mijn blog:

https://godinnenkracht.blogspot.com/2023/08/moeder-aarde-grote-moeder-graanmoeder.html

Ineke Bergman

Bergman, Ineke, Godinnen van eigen bodem, Geesteren, 2007. Zie ook facebook.com/godinnenvaneigenbodem
Bergman, Ineke, Fostare pag 142-156 uit Heilige bronnen in de Lage Landen, met medewerking van diverse auteurs, Geesteren, 2013

Bronnen
Brouwers, Josho, Goden, monsters en helden, De mythologie van de oude Grieken, 2014, Atheneum-Polak & van Gennep
Gazenbeek, Jac., Sagen en legenden van de Veluwe, 1993
Jones, Kathy, Priestess of Avalon, Priestess of the Goddess, 2006
Jones, Kathy, Spinning The wheel of Anna, 1994
Jones, Kathy, The Ancient British Goddess, 1991

Websites

Blogs

De belezenkater.blogspot.nl/2012/10/de-keltische-erfenis.html
blogspot.nl

Zoeken in deze blog

Godinnen van eigen bodem

De bloedsteen op het landgoed Kernhem in Ede

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Ostara en de Isterberg

De godin Fosta op Ameland

Nehalennia, een mysterieuze godin